Dag 20 Mount Aso ging de mist in.
Vandaan boemelend met de trein en een stuk met de bus, omdat de Tyfoon een stuk rails had verzwolgen, richting Mount Aso om daar de krater te bezoeken. Het regende en hoe hoger we kwamen hoe mistiger het werd. Aangekomen bij de kabelbaan naar de bleek het zicht ongeveer nul. Dus dan maar even wachten. Na een vies bakkie koffie besloten om toch maar naar boven te gaan, maar dan lopend. Er stond veel wind en het was gewoon koud. De Japanners die met de auto naar boven reden keken met verbazing naar ons groepje. Het zicht was boven slecht en enige dat we zagen waren de oranje alarmsignalen dat je moet oppassen voor giftige dampen. Gezellig. Het leek een af en toe beetje op te klaren dus we besloten om hier nog even rond te hangen om te kijken of we nog een glimp konden opvangen van de krater. IJdele hoop en we moesten af en toe echte even snel naar de bunkers lopen om uit de wolken met vieze damp te komen. Geen succes, helaas. Wel een mooie stempel in de rough guide gestempeld. Ze zijn hier helemaal gek van stempelen. Bij iedere attractie, hotel of wat dan ook kan je een stempel scoren voor. Jammer dat ik er niet eerder aan dacht om dat dit ook in de rough guide kan. De weg naar beneden was zo mogelijk nog kouder.
In de hal van de kabelbaal waar we nog onze broodjes aan het waren kwam opeens een camera ploeg binnen. Live tv stond er op een bord en toen ze ons spotte kwamen ze direct onze kant op. Hilariteit ten top, toch nog op de Japanse tv! (Notty tv) Ondertussen was het weer een beter geworden en besloten we met een deel van de groep de wandeling van ongeveer 2 uur naar beneden te nemen. Om mooie tocht, maar nog best vermoeiend. Het hotel bleek groot en een soort doolhof te zijn. De kamer was wel goed allee duurde het even voordat je er was. In het hotel wemelde het van schoolkinderen, die zodra ze ons hadden gespot natuurlijk giechelend stonden te kijken. Eentje stapte naar en zei: you take picture? Ik stond al klaar om de camera aan te nemen, maar ze ging meteen voor ons staan en het mobieltje ging naar haar vriendin. Nog meer gegiechel.
Het sushi restaurant waar we heen zouden gaan bleek gesloten dus moesten we op zoek naar een alternatief. Wat snel was geregeld want er bleek een eettentje aan de overkant te zitten. Er bleek al een groepje te zitten en die vertelde ons dat er maar 1 menu was, maar wel erg lekker. We besloten hier ook maar te gaan zitten. Ik zat op een gegeven moment het Japanse menu te bestaren, waarop de eigenaresse voorstelde het te vertalen. Legio keus, zo zie je maar er is altijd meer mogelijk dan je denkt. Het eten was ook prima.
Na het eten terug naar het hotel waar gelukkig weer een giechelende groep rondliep, weer op de foto, straks ga je het nog missen al die aandacht.